Dinsdag 19 april

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan een Engelse school. We werden ingedeeld in 8 groepen en bezochten allemaal een andere school. De bus bracht ons naar de verschillende locaties. Ondertussen konden we mooi wat naar buiten kijken en genieten van de binnenstad van Londen. In mijn groepje zat naast een vijftal andere stagiaires ook onze eigen Anne Marije Bakker.

We werden een uur of tien gedropt in de buurt van de school met een kaart en een adres van de betreffende school en zouden rond een uur of twee op dezelfde locatie weer worden opgepikt. Het begon al goed want de plek waar we uit de bus werden gezet stond dus niet op de kaart, navigeren was dus lastig en praktisch onmogelijk. Wel waren we zo verstandig om de straat waar we eruit waren gezet even goed te onthouden voor de terugweg, Victoriaroad. We liepen dus ook de verkeerde kant op,  maar kwamen gelukkig een Britse postbode tegen, als er iemand de weg zou weten dan was het wel een postbode. Hij zette ons dan ook op het juiste spoor en op een gegeven moment was er herkenning op de kaart en vonden we de betreffende school.

De naam van de school was de Livingstone Primary and Nursery school. De school staat in een betere wijk van Londen en is omgeven door veel groen. Er stond een groot hek om het terrein van de school dus we moesten ons eerst via de intercom melden bij het toegangshek. Toen we binnen werden gelaten werden we ontvangen door een mevrouw van de administratie en moesten we ons registreren. Ook kregen we een toegangsbadge. Hierna werden we naar de personeelsruimte gebracht waar we koffie kregen en konden wachten totdat we welkom geheten zouden worden door de directrice van de school.

Na enige tijd kwam de directrice en heette ons welkom. Van haar kregen we een rondleiding. Wat meteen opviel waren de schooluniformen die de kinderen allemaal droegen. Navraag leerde ons dat dit geboren is vanuit het feit dat iedereen gelijkwaardig is en ze dit met de kleding ook uit willen stralen, daarnaast zijn er op deze manier geen verschillen tussen kinderen van welgestelde en minder welgestelde ouders. Ook vielen de grote hoeveelheid spreuken en publicaties op die overal in en buiten de lokalen aan de wanden hingen.  Het kwam aanvankelijk wat druk over, maar het was wel interessant om te zien hoe trots de kinderen waren op hun werk en de manier waarop zij dit overal mochten laten zien. Opvallend was ook het respect en de beleefdheid waarmee de kinderen naar elkaar en naar de leerkracht toe reageerden.

De school staat open voor kinderen in de nabijheid, dus in de wijk van de school, belangrijk uitgangspunt van deze school is dat ze geen combinatiegroepen willen. Als dat wel dreigt te ontstaan komen kinderen op een wachtlijst of wordt er een nieuwe groep geopend. Kinderen die broertjes of zusjes op school hebben krijgen voorrang. Ouders kunnen bij aanmelding een soort top drie van scholen van hun voorkeur opgeven waarbij dan respectievelijk gekeken wordt of er plek is op de scholen van hun voorkeur. Alle groepen hebben zowel een leerkracht alsook een onderwijsassistent. Het onderwijs op deze school is inclusief en de school heeft zich dan ook gespecialiseerd in het lesgeven van kinderen met autisme. Deze kinderen draaien zoveel mogelijk mee met de reguliere groepen, maar krijgen een aantal lessen in hun eigen groep in een aparte vleugel van het gebouw. Op het moment dat de kinderen meedraaien in de reguliere groepen dan worden aan die groepen extra assistenten toegevoegd. De kindern spelen buiten op een apart schoolplein omdat ze te veel moeite hebben met de onvoorspelbaarheid en de prikkels van het gewone speelplein.

Na de rondleiding van de directeur werden we in twee of drietallen gekoppeld aan verschillende groepen en konden we praten met de leerlingen. Dat was erg leuk, zo werd ik samen met twee studenten gekoppeld aan een groep 7 en waren we getuige van een stelles waarbij de kindeen een eigen krant maakten waarin zij een artikel moesten schrijven over flying frogs. Aan het einde van de les lazen twee leerlingen hun verhaal aan ons voor. De verhalen waren zowel qua stijl alsook qua inhoud van een prima kwaliteit, ze waren amusant en boeiend geschreven. Kinderen leren hier overigens al lezen en schrijven vanaf de kleuterklassen. Daarna werd de groep in meerdere subgroepen verdeeld en gingen de diverse groepen verschillende activiteiten doen. Ik zat bij een groepje dat bezig ging met begrijpend lezen. Het was een tekst over de atlas. Ik vroeg een leerling naar een moeilijk woord in de tekst dat ik niet begreep, hij vertelde mij dat hij het zelf ook niet wist en haalde vervolgens een woordenboek om het op te zoeken. De uitkomst was dat het ging om een samengesteld woord dat verbonden was door een koppelteken. De knaap was erg trots toen hij het mij vervolgens uit kon leggen. Hierna heb ik samen met de kinfeen de opdrachten gemaakt en nog leuk even zitten praten. Ook heb ik ze verteld over Nederland en heel toepasselijk in de atlas laten zien welke reis we hadden afgelegd om in Engeland te komen. Aan het einde van de les evalueerde de leerkracht samen met de leerlingen hun werkhouding. Ze was tevreden en de leerlingen hadden drie sterren verdiend die ze om mochten draaien op een bord in de klas. Als alle sterren omgedraaid waren volgt er een groepsbeloning. Ik bedankte de kinderen en vertelde hen dat ik de kindeen en collega's in Nederland zou vertellen dat de Engelse leerlingen aardige, ijverige en intelligente kindeen zijn, dit scoorde natuurlijk punten en de kinderen namen met een grote glimlach en vriendelijke opmerkingen afscheid van ons.

De directeur haalde ons weer op en nodigde ons uit om een hapje te eten in de schoolkantine. Hier kregen we een vispakketje in bladerdeeg, twee stukken pizza, rauwkost en een toetje. Tijdens het eten kwam een meisje met het syndroom van down ons begroeten en maakte met iedeeen even een praatjes. Toen we het eten ophadden werden we uitgenodigd om een kop koffie te komen drinken in de personeelskamer en gingen we in gesprek met de leerkrachten. Hierna kregen we nog een rondleiding langs de groepen met autistische kinderen. Tenslotte namen we nadat we hadden uitgecheckt afscheid en liepen we terug naar het punt waar de bus ons weer zou komen oppikken.

Ook nu bleek ons geheugen toch iets minder goed dan we dachten, maar ook nu kwamen we weer een postbode tegen die ons vriendelijk de juiste kant opstuurde. Lang leve de Britse postbodes, Peter Post is our hero! Eenmaal op het oppikpunt duurde het niet meer lang voordat de bus arriveerde. Het was vervolgens erg leuk om te horen hoe enthousiast de studenten hun ervaringen vanuit de verschillende schoolbezoeken met elkaar uitwisselden. Ook was het leuk om terug te krijgen dat de studenten van de Súdwester in de gesprekken met de Engelse collega's enthousiast hadden verteld hoe het onderwijs op de Súdwester is georganiseerd.

's-middags moesten we even bijkomen in een park in de buurt waar we een terrasje hebben gepakt en 's-avonds hebben we een sight seeing tour door Londen met onze bus gemaakt. Foeke, onze buschauffeur heeft ons tijdens deze rondreis voorzien van een hoop interessante informatie. Hierdoor weten we nu onder andere dat King Albert, de echtgenoot van queen Victoria uiteindelijk is overleden aan zijn eigen poep en snappen we nu ook waarom die Engelsen links rijden.....